ما در این سالها هدف نوع جدیدی از جنگ بودیم که من آن را جنگ پست مدرن می‌نامم. یعنی اگر جنگهای مدرن «چیزها» را (سرباز، زیرساختها، و مراکز و تجهیزات نظامی) هدف می‌گرفتند، جنگ پست مدرن «رابطه»ها را هدف می‌گیرد، رابطه‌های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، و اجتماعی را. چه در داخل یک کشور و چه بین داخل و خارج یک کشور. چه از راه ممنوعیت‌های اقتصادی و سیاسی و چه از راه رسانه.
تحریم‌هایی که نظام استعمار از چند سال پیش بر ضد ایران طراحی کرد هدفش دقیقا مختل کردن ارتباط‌ها بود. آشکارترین جلوه‌ی آن هم تحریم بانکی و نقل و انتقال پول بود که عملا باعث می‌شد حتی کالاهای ساده‌ای مثل گندم و شکر را هم نتوان خرید و فروش کرد، بدون اینکه خود این کالاها مورد تحریم باشند. و یا پول حاصل از فروش نفت بطور کاملا عادی و قانونی وصول می‌شد، اما نمی‌توانست به داخل کشور منتقل شود.
تحریم اقتصادی و فشارهای دیگر رابطه سیاسی ایران با بخش مهمی از کشورهای دنیا را نیز کاهش داد. همانطور که رابطه های فرهنگی بین ایران و خارج (از کاهش شدید توریست های خارجی در ایران بگیرید تا کاهش حضور جهانی محصولات فرهنگی ایرانی در جهان)
اما مهمترین هدف این جنگ پست مدرن به نظر من روابط اجتماعی در ایران بود. آمریکا و اروپا با ترکیبی پیچیده از ممنوعیت‌های مالی و اقتصادی و همزمان رسانه های فارسی‌زبان متعدد تلاش فراوانی کردند (و می‌کنند) برای افزایش تنش بین فقیر و غنی، بین متدین‌ها و سست مذهب ها، بین قومیت‌ها، بین نسل‌ها، بین زن و مرد، و از هم مهم‌تر بین مردم و حاکمیت. با این نیت که این تنشها منجر به چنان نارضایتی و بی‌اعتمادی عمیقی در مردم نسبت به حاکمیت شود، که با یک جرقه بتوانند کل ایران را به آتش بکشد و حکومت را سرنگون کند.
چیزها را می‌شود دوباره ساخت یا تعمیر کرد و خرید، ولی ترمیم رابطه ها و اعتماد و رضایت کار بسیار سختی است. در عین حال، جنگ مدرن مردم را متحد می‌کند، در حالیکه جنگ پست مدرن مردم را متفرق می‌سازد. برای همین می‌توان گفت جنگ پست مدرن هم مخرب‌تر است و هم تاثیری ماندگار و عمیق دارد.
حالا آدم می‌فهمد چرا آمریکا و اروپا مدتی است جنگ نظامی راه نینداخته اند و سوریه و روسیه را نیز بر اساس تمرینهایی که در ایران کردند تحریم کرده‌اند.
و می‌فهمد که چقدر مقاومت مردم ایران در این جنگ ارزش دارد، مقاومتی که آمریکا را از هر جنگی، مدرن یا پست مدرن، علیه ایران پشیمان کرده است. مقاومتی که منجر شد آمریکا و اروپا پس از ٣٧ سال واقعیت وجودی تنها انقلابِ ناوابسته به شرق و غرب عالم را بپذیرند.
باور کنیم ایستادگی در جنگ پست مدرن خیلی سخت است و پیروزی در آن خیلی باارزش است.
منبع: همشهری جوان