درود بر کافه، مرگ بر کِچاپ

تهران پر از کافه های جور واجور شده است، بخصوص در مرکز شهر. با تمهای مختلف، دکوراسیون داخلی و نورپردازیهای مختلف، و موسیقیهای گوناگون. اما بجز چند استثنا همه در یک چیز مشترکند و آن هم کیفیت بد خوراکیها و سرویس غیرحرفه ای است.

با اینکه قهوه از همین منطقه دنیا که ما هم هستیم به اروپا رسیده است، اما حالا کافه و کافه رفتن تبدیل به مفاهیمی شده اند که انگار در این ١٠،١۵ سال اخیر به ایران رسیده است.

ولی مثل خیلی چیزهای دیگر باز هم فقط ظاهرش وارد شده، نه باطنش. اصل ماجرا در یک کافه قدیمی در هر جای اروپا کیفیت قهوه و اسنکها و شرینیها و احیانا غذاهاست. و البته سرویسی که کارکنانش باید با دقت و احترام کامل به مشتریها بدهند. اتفاقا در بیشتر کافه های قدیمی اروپا نه از موزیک خبری هست و نه از دکوراسیون و نورپردازی شیک.

کافه های اروپایی مکانهایی بسیار متواضع هستند با دکوراسیون ساده و قدیمی  که صبح بسیار زود باز میکنند تا کسانی که میخواهند سرکار بروند بی قهوه نمانند. معمولا هم موسیقی در آنها نیست و باسروصدای طبیعی مردم میچرخد. حتی گاهی صبحها کافه دار رادیویش را روشن میکند تا اخبار گوش دهد. در این کافه ها قهوه و خوراکی مهم است، نه ادا و اصولهایی که به نظرم از آمریکا وارد اروپا شده. برای همین خیلی ها اصلا قهوه (معمولا یک فنجان کوچک اسپرسو) را ایستاده و روی پیشخوان و بسیار سریع می نوشند و می روند دنبال کارشان.

اتفاقا اگر قهوه را ایستاده بنوشید ارزانتر هم در می آید، چون دیگر میز و صندلی اشغال نمی شود و پیشخدمتی هم لازم نیست دنبال سفارشهایتان بدود.

ولی حالا در تهران همه جا را ادا و اصول آنگلوساکسون گرفته است. من مشکلی با دکوراسیون زیبا و موسیقی خوب ندارم، ولی مهمترین جنبه یک کافه خوب قهوه و غذای آن است. نه این چیزهای آبکی و بدمزه و بدبو و گاهی سوخته که در بیشتر کافه های تهران به اسم اسپرسو (و مشتقاتش) به آدم می دهند.

البته باز قهوه به نسبت به دیگر خوراکیهایی که در تهران سرو می شود ساده تر است. ولی وای به حال تان اگر چیز دیگری هم سفارش دهید. آب میوه ها را پر یخ میکنند یا تویشان آب میوه های صنعتی میریزند. شیرینیها زیادی شیرینند. نانها بیاتند. غذاها آنقدر من درآوردی اند که هیچ جای دنیا بجز در خابگاههای پسرانه پیدا نمی شوند و معمولا هر چیزی می توانند باشند با انبوهی پنیر ذوب شده پیتزا و سس گوجه فرنگی یا همان کِچاپ ملعون.

اصلا نمیدانم آمریکاییها چطور کچاپ را وارد زندگی ما کردند که یکی از بدترین اختراعات بشری است. بویش تمام بوهای دیگر را خنثی میکند و مزه اش مزه های دیگر را. و همزمان بخاطر شکر زیادش یکی از ناسالمترین چیزهای دنیا است. اتفاقا همیشه هم همراه با چیزهای ناسالم دیگر خورده می شود که پر از روغن اند.

در جنوب اروپا یعنی فرانسه و ایتالیا و اسپانیا و پرتغال اصلا اگر اسم کچاپ را بیاورید کتک می خورید. چه رسد به اینکه بخواهید مثلا در ایتالیا روی پیتزایتان کچاپ بریزید. در این صورت باید منتظر اعدام در میدان اصلی شهر باشید.

بگذریم. دل همه کسانی که برای مزه ها و طعم ها احترام قائلند به قدری از دست دیکتاتوری کچاپ خون است که نمی دانید. اگر من وزیر بهداشت بودم که کلا تولید و فروش آن را ممنوع می کردم.

از کچاپ که بگذریم، وضعیت غذاهای دیگر کافه ها هم معمولا افتضاح است. همه شان دوست دارند غذاها و اسنک های خارجی سرو کنند، ولی معلوم نیست بر اساس کدام دستور غذا و با کدام مواد اولیه. واقعا بهتر است یک نان و پنیر ساده و میرزاقاسمی خوب داشته باشند تا این پاستاهای اشتباه و سوشی های بیمزه و املتها و ساندویچ های من درآوردی…

وقتش است از قرتی بازی عبور کنیم و به باطن کافه ها بپردازیم. برای اولین قدم بد نیست چند آدم طعم شناس شروع کنند به بررسی و نقد کافه ها در رسانه ها بر اساس کیفیت غذایشان.

Show details